طراحی فرمولاسیون، ساخت و مشخصه یابی حامل دارویی نانوکامپوزیت پلی ساکاریدی حاوی کارکامین

در این پژوهش با هدف بهبود بازده بارگذاری واندازه ذرات، نانوکامپوزیت کیتوزان‌مونت‌موریلونیت (CS-MMT)، به وسیله روش ژل‌سازی یونی جهت کنترل رهایش کارکامین تهیه گردید. فرمول‌بندی‌های مختلف و متغیرهای متفاوت فرایند (غلظت پلی‌ساکارید، درصد مونت‌موریلونیت، غلظت سورفکتانت، مقدار دارو و مدت زمان سونیکیت) جهت تعیین فرمولاسیون بهینه بررسی شد. غلظت پلی‌ساکارید، غلظت سورفکتانت و زمان سونیکیت بیشترین تاثیر را بر اندازه ذرات داشت. افزودن مونت موریلونیت به طور قابل ملاحظه‌ای باعث افزایش بازده بارگذاری کارکامین شد. درصد مطلوب برای مونت-موریلونیت 3٪ بود. همچنین، افزایش مقدار کارکامین تا مقدار بهینه (میلی‌گرم/ میلی‌لیتر) منجر به افزایش بازده بارگذاری شد. شاخصه‌های فیزیکوشیمیایی فرمولاسیون بهینه نانوسامانه از منظر بازده درون‌گیری، پروفایل رهایش دارو، اندازه، پتانسیل زتا، مورفولوژی سطح و طیف FTIR تعیین گردید. فرمولاسیون 2A با اندازه ذرات nm6/31-8/23، بازده بارگذاری 71/93% و پتانسیل زتا m 18/0 ± 73/38- به عنوان فرمول بهینه انتخاب شد. بررسی‌های SEM و FTIRنشان از مورفولوژی کروی و عدم وجود برهمکنش شیمیایی میان نانوسامانه و دارو بوده است. نتایج نشان داد سرعت رهایش کارکامین از نانوکامپوزیت در pH 4/7 آهسته و پایدار بوده و به میزان قابل‌توجهی در pH اسیدی 5/4 افزایش می‌یابد. حداکثر رهایش دارو از نانوکامپوزیت در شرایط C° 37، pH 5/4 بعد از گذشت 24 ساعت، ٪80 بوده است.